Nedense Çanakkale bana hep mahşeri anımsatır. Beş yüz bin insanın hayatını feda etmesi, bir o kadar da yaralı veya kayıp kayıtlara geçmiştir. Tabi bu yaralıların büyük bir kısmı da o zamanın şartlarına göre ya hayatlarını kaybetmiştirler ya da sakat kalmışlardır. Kısacası yaklaşık bir milyon insan Çanakkale gibi dar bir bölgede hayatlarını feda etmişlerdir.
Düşünün bir kere bir metre kareye altı bin mermi düşüyor. Ve milyonlarca mermi, şarapnel parçası o kadar ki havada çarpışan mermiler bile bulunmuştur. Bu durum bile orada mahşeri bir olayın, bir dramın yaşandığının delili olarak yeterde artar bile.
Günümüzde hala Çanakkale Savaşlarının bilinmezi, orada yaşanan açıklanamaz olaylar, hiç bulunmayana kayıplar ve çözülmemiş olaylar vardır. Hala yeni yeni şehitlikler çıkmaktadır.
Mesela o kadar hazin olaylar yaşanmıştır ki; ilk deniz muharebelerinde, bir gece de tam on bin şehit verilmiştir. Ya da bir Alay askerimiz top yekûn şehit olmuş Alay Sancağını bir ağacın dalında asılı bulmuşlardır.
O kadar isimsiz kahramanlar vardır ki, isimleri ve kahramanlıkları saymakla ve yazmakla bitmez tükenmez. Tıbbiyeli talebelerden tutunda, on beş yaşında ki çocuk askerlere varana kadar, üç yüz on beş kiloluk top güllesini tek başına kaldırıp topun kundağına koyan ve tek atışta İngiliz zırhlısını batıran Seyit Onbaşıya kadar ne sonu gelir ne de bir başı vardır bu kahramanlıkların. Tıbbiye okulunun bütün talebeleri şehit olmuş, o sene tıbbiye mezun verememiştir. Seyit on başının hayatı sefalet için de geçmiştir ve koca İmparatorluğun her yanından şehit vardır. Dahası bir milletin istikbalinin o savaşta eridiği, şüheda olduğu yerdir.
Yazımızın başlığına Mahşer demiştik. Bu yazıyı okuyan tüm kardeşlerime şöyle sesleniyorum: “Herkes düşünsün bir, bu olayları, hayal etsin ve yolu bir gün Çanakkale’ye düşerse o bölgeyi gezmeden geri gelmesin.”
Eğer yeryüzünde bir Mahşer varsa ve bir Mahşer yaşanmışsa bunu Çanakkale’de aramak hiç boşuna olmayacaktır.
