Göz açıp kapatıncaya kadara geçen zaman gibidir yaşam.
Var olmak ile yok olmak arasındaki ince çizgidir ve tam ortasındadır insanoğlu.
Sağ kulağa okunan ezan ile başlayıp minareden yükselen sela sesiyle son bulur.
Mühim olan bu iki kavram arasındaki zamanı değerlendirmektir değerli dostlar. Hangimiz haberdarız yarının neler getireceğinden.
Sağ ve sol tarafımızdaki hakiki noterler her anımızı kayda geçerken, daha ne kadar yapmacık tavırlar ve gösteriş edasıyla insanları şahit tutacağız yaptıklarımıza ?
Sahi, aldığımız eşyalar konusunda fikirlerine önem verip görüş aldığımız insanlar bizi eleştirdiklerinde de hoş görüp saygı duyuyor muyuz ?
Bunun cevabının “evet ” olmadığını üzülerek görmekteyiz.
İşimize geldiği şekilde insanlara davranmak hoş olmasa gerek.
Çok mu zor fikrimize uymayan konulara “sen bilirsin” diyebilmek. Farklılıklar zenginliktir herkesi kendi düşüncelerimize inandırmak zorunda değiliz ki.
Kaldı ki, bir yerden sonra konu farklı mecralara çekilir insanlar dost olarak oturdukları meclislerden kırgın ayrılmak durumunda kalıyorlar çoğu zaman.
Marifet insanları bir kalıp içine koymak değildir, onları fikirleriyle beraber kabullenebilmektir.
Bir şair geceyi seviyor diye gündüz olmasın mı ?
Ve bir ressam doğanın resmini çizebilsin diye geceye isyan mı etsin ?
Ve insanoğlu; neden her daim yaşantısında bir şeyler için seçim yapmak zorunda kalsın ki.
İnsanların fikirlerini değiştirmek yerine kendi bakış açımızı genişletsek ne kaybederiz ki ?
Unutuyoruz.
Hayatın iki kişilik olduğunu ve insanın tek başına çaresiz kaldığını.
Bunun içindir ki sevgili dostlar, kutuplaşmanın tavan yaptığı şu günlerde kendimize çeki düzen verelim.
Fikrimizi, kıyafetimizi, velhasılı bencillik namına her hareketimizi onaylatmak adına “Noter” olarak değilde kendisi olarak “İnsan” olarak görelim karşımızdakini.
