Zamanın birinde kıtlık baş göstermiş yokluk had safhaya ulaşmış.
O kadar ki, insanlar geceleri aydınlanmak için gaz yağı bulamaz olmuş onun yerine gece lambalarına zeytin yağı koyar olmuş.
İşte böyle günlerde köyün birinde camide imamlık yapan biri lambanın gereğinden çabuk bittiğini fark etmiş. Lakin elinde delil olmadığı içinde cemaate bu durumu anlatıp “köyümüzde hırsız mı var” acaba da diyemiyormuş.
İnsanlar arasında ön yargıya vesile olmamak adına, ama içide rahat değilmiş, bir yolu olmalı diye düşünmüş bu işi sorunsuzca halletmenin.
Köydeki herkesin hakkı var bu caminin her safhasında ve hizmetinde.
Gel zaman git zaman bu durumu nasıl çözeceğini düşünürken, çözüm yolu bulmuş kendince.
Büyük ihtimal akşamdan sonra bu eylem oluşuyordur diye düşünmüş ve yatsı namazına müteakip cami boşaldıktan sonra mimber in yanına gizlenmiş başlamış beklemeye.
Bir müddet bekledikten sonra sesler duymaya başlamış.
Elinde kuru ekmek olan biri açık bıraktığı camdan içeri girmiş, gece lambasını indirmiş fitilini çıkarmış.
EL ABDİ ABDİLLEH (Ben Allah ın kuluyum)
EL BEYTİ BEYTULLAH (Burası Allah ın evi)
EL ZEYTİ ZEYTULLAH (Buda Allah ın zeytini) demiş..
Ve besmele çekerek elindeki kuru ekmeği zeytin yağına bandırarak başlamış yemeye.
Bu durumu şaşkınlıkla izleyen imam dayanamamış saklandığı yerden usulca çıkıp adamın ensesine EL MATRAKATU MİN TARA FİLLAH ( Buda Allah ın tokadı) diyerek yapıştırmış tokadı.
Neye uğradığını anlamayan şaşkın adam koşarak uzaklaşmış camiden.
Sevgili dostlar, bunu anlattığım meclislerde fıkra maiyetinde algılayıp gülenlerin sayısı bir hayli fazla.
Ama demem şu ki ; ister fıkra diyin, ister anı, isterse uydurma sözler dizisi.
Bunların hiç birisi ceddimizin kamu mallarına verdiği değeri kendi mallarından üstün tuttuğu gerçeğini değiştirmez.
Söylemesi bizden, yorumlaması sizden.
SAYGILARIMLA
